“Hoe ben jij eigenlijk bij de adem terecht gekomen?”, het is een vraag die ik logischerwijs vaak krijg. De grootste doorbraken en inzichten in je leven komen meestal voort uit crisis, mijn verhaal is daarop geen uitzondering. Het was een hersenschudding, die uitmondde in een Post Commotioneel Syndroom (PCS), die mij de kracht van de adem heeft laten ontdekken. Daar blijf ik tot in lengte van dagen dankbaar voor.

Een druk, sociaal, leuk leven: een één klap weg

Het was op een zonnige vrijdagmiddag dat ik, op weg naar een expositieopening op de gracht, besloot een korte stop te maken bij een vriendin wiens kantoor een grachtje verderop zat. Ze werkte voor een klein bureau, in een prachtig souterrain. Prachtig mooi, maar ook prachtig onhandig, dankzij het extreem lage plafond. Ik was er duidelijk niet op berekend, want maakte op weg naar buiten een knoeper van een kopstoot tegen de rand van dat lage plafond. Zodoende mocht ik de hand schudden met het mijn nieuwe ongewenste vriend: de hersenschudding.

Een hersenschudding duurt bij de meeste mensen één tot een paar weken. Goed slapen, plat liggen, rustig aan doen en het lichaam herstelt over het algemeen in no time. Voor mij ging die vlieger niet op. Ik ben er uiteindelijk 1,5 jaar mee zoet geweest. Geweest ja, ik ben genezen. Correctie, ik heb mezelf genezen. Daar ging echter een flinke zoektocht en de nodige struggles aan vooraf.

Van hersenschudding naar Post Commotioneel Syndroom

Wanneer de klachten als gevolg van een hersenschudding langer aanhouden dan drie maanden, krijg je een promotie: je krijgt dan het stempel Post Commotioneel Syndroom (PCS). Een promotie mag dan goed klinken, dit is er bepaald niet een waar je blij van wordt.

PCS is een onmiskenbaar complex syndroom, met name omdat er veel vraagtekens omheen zwerven. De medische wereld heeft geen (eenduidig) idee wat de oorzaak is, herkennen de patronen niet en weten dan ook niet goed wat ze ermee aanmoeten. Er is geen pil of stappenplan om er vanaf te komen, iets wat ervoor zorgt dat elke patiënt zijn of haar eigen weg moet gaan bewandelen. Dat is ingewikkeld, verwarrend, kostbaar en werkt voor iedereen anders, velen blijven dan ook (te) lang met klachten rondlopen.

Post-commotioneel syndroom: door de medische mallemolen

In mijn geval begon het bij de huisarts, die mij na vele herhaalde maar mislukte pogingen tot geruststelling (“rust houden, het komt vanzelf wel goed”) toch een doorverwijzing gaf naar de neuroloog. Het zekere voor het onzekere, stel dat er toch iets mis was van binnen?

Dat was er uiteindelijk niet en mijn voortschrijdend inzicht zou zeggen: natuurlijk was dat niet het geval. Maar wanneer je elke dag met helse pijnen leeft, je amper slaapt, alles energie kost, je niet meer kunt werken, geen vrienden meer kunt zien en zelfs een telefoontje plegen al teveel belasting is, word je flink wanhopig. Zo erg zelfs, dat je bijna gaat hopen dat zo’n arts in het ziekenhuis wél iets gaat ontdekken, dan heb je tenminste een antwoord. Bizar hoe een mensenbrein kan werken.

Fysiek niets aan de hand, dus dan zit het tussen je oren?

Gelukkig was er dus fysiek niets aan de hand, zo verzekerde de neuroloog. Het moest dan wel ‘tussen mijn oren zitten’, kreeg ik te horen. “Heb je niet gewoon een burn-out?”, vroeg de huisarts toen ik met de “en nu?” vraag terugkwam uit het ziekenhuis. Een vraag die op dat moment best wat irritatie opwekte. Het voelde alsof er werd verteld dat er psychisch iets mis was met me en daarmee de kous af was, terwijl ik toch écht met mijn hoofd tegen een betonnen plafond aan was gelopen.

Het bracht me echter ook twijfel, had ik niet inderdaad ‘gewoon’ een burn-out? Stressklachten had ik zeker. Ik leefde in angst, in extreme onzekerheid. Ik had geen idee wie of wat mij kon helpen en of ik ooit weer beter zou worden, niets wat ik deed leek te helpen. Dat zorgde zeker voor stress, ja.

Het vergelijk van een hersenschudding met een burn-out

Wat is dan een burn-out? Ik vroeg het me af. We zien een burn-out vaak als een toestand die de schuld mag geven aan werkstress, maar dat klopt niet, dat is niet de kern. Stressklachten komen in vele vormen en maten voor en ze kunnen door van alles veroorzaakt worden. Het verlies van een dierbare, relatieproblemen, faalangst (emotionele stress), verkeerde voeding, vervuilde lucht of virussen (chemische stress) of overbelasting of een ongeval (fysieke stress) - het zorgt allemaal voor stress (lees: disbalans) in het lichaam. En ja, daar word je ziek van. Of in ieder geval: niet beter. Dat weet ik inmiddels.

Het maakte mij echter op dat moment, op die stoel bij de huisarts, geen fluit uit welke naam mijn ongewenste vriend kreeg. Ik wilde er vanaf, zoveel was zeker. Ik wilde weer leven, werken, vrienden zien, wijntjes drinken, onhandige souterrains bezoeken wanneer ik er zin in had.

Naar het revalidatiecentrum met post-commotioneel syndroom

Toen de maanden als jaren gingen aanvoelen, mijn situatie eerder slechter dan beter werd en de wanhoop bleef groeien, mocht ik mij van de huisarts op de wachtlijst van het revalidatiecentrum plaatsen. Het revalidatiecentrum. Dat was in mijn ogen iets voor zeer ernstige gevallen die een extreem ongeluk of een hersenbloeding of iets dergelijks hadden gehad, toch niet voor mij? Terwijl ik toch echt mijn dagen meer horizontaal dan verticaal doorbracht en tot niet veel meer in staat was dan een rondje door het plantsoen achter mijn huis.

Acht maanden op weg en daar zat ik dan: bij de fysio, de ergo en de psycholoog van het revalidatiecentrum. Het was fijn eindelijk officiële zorg te krijgen, maar het hielp helaas amper. Net zoals alles wat ik zelf thuis en met alternatieve therapeuten probeerde, amper voor vooruitgang zorgde. Verzin het, ik heb het geprobeerd: EFT, craniosacraal, massages, binaural beats, reiki, chiropractor, healings, diverse retreats, acupunctuur, wietolie, shiatsu en weet ik niet wat nog meer, los van de vele zelfhulpboeken, yoga- en meditatiepractices die ik altijd al deed en in deze periode helemaal mijn houvast werden.

Hoe de drie letters ‘WHM’ (Wim Hof Methode) voor een doorbraak zorgden

Veel yoga dus ook, dat lukte goed en dat was fijn en hoopvol. Zo liep ik op een dag, als zoveel andere dagen - met barstende koppijn en een vermoeid lijf - binnen bij De Nieuwe Yogaschool Amsterdam, waar ik dacht een heel relaxt lesje yin yoga te gaan doen. Mooi had ik me vergist. Er stond bepaald geen yoga op het rooster, maar een les met de titel WHM, gegeven door Sijbrand Maal, mede-oprichter van de Nieuwe Yogaschool. Ik had op dat moment geen idee waar die drie letters voor stonden, maar ik was er toch, dus kon het maar net zo goed gaan ontdekken. Little did I know…

WHM staat voor Wim Hof Method, ontwikkeld door Wim Hof, The Iceman, die inmiddels een stuk meer bekendheid heeft dan op die dag dat ik de yogaschool binnenliep. Ik moest op een matje gaan liggen met een dekentje over me heen, we gingen een ‘intense ademhalingsoefening’ doen, aldus Sijbrand. Ik had al oneindig veel (kundalini)yoga ademhalingen gepuft in mijn leven - fijn, maar nooit wereldschokkend in mijn beleving - en verwachtte er zodoende niet veel van. Ik voelde ook vooral veel weerstand, het woord ‘intens’ stond me niet aan. Mijn overgevoelige lichaam schreeuwde om alles behalve intens.

In de overgave dankzij een intense ademhalingsoefening

Toch ging ik ademen, ik had immers niets te verliezen. De overgave kwam al snel, mijn adem nam het over van mijn tetterende monkey mind. In een paar minuten tijd lag mijn lichaam te shaken, waren mijn handen verkrampt tot kleine klauwtjes en tintelde mijn huid van top tot teen. Tegelijkertijd voelde ik me diep ontspannen, vrijwel gedachteloos.

Het was alsof er een ventiel uit me werd getrokken, alsof mijn lichaam eindelijk toestond de kramp los te laten. Ik liep leeg, er was duidelijk veel om los te laten. Voor het eerst in misschien wel jaren (of ooit?) voelde ik mijn lichaam van rotsblok naar strandzand veranderen en mijn hoofd van inbox naar sterrenhemel. Ik was overrompeld. Een paar minuten ademen en zo’n effect? I was on to something.

De ademhaling heeft me niet meer losgelaten

Daar moest ik meer van weten, en zo is mijn fascinatie voor de adem geboren. Ik ben me gaan verdiepen in elke denkbare techniek en methode, in de opinie en de wetenschap en boven alles in de effecten op mijn eigen lichaam en geest.

In alle jaren mindfulness, yoga en meditatie was het me tot dan toe nog niet gelukt die oersterke monkey mind uit te schakelen, zelfs niet tijdens een tiendaagse Vipassana. Ik geloofde eigenlijk ook niet dat dat kon. Totdat ik de kracht van de adem ontdekte.

Ik ontdekte hoe ik energie in mijn lichaam kon pompen, hoe ik mezelf rustig en stabiel kon ademen, hoe ik in diepe meditatieve, gedachteloze staten kon verdwijnen en dat ik ‘simpelweg’ door te ademen vastgeroeste overtuigingen, emoties en patronen kon loswrikken.

Alles wat me niet langer diende, ademde ik uit mijn systeem. Mijn pijn verminderde, mijn nachtrust verbeterde, mijn mood kantelde en dit was slechts een fractie van de positieve gevolgen. De adem bleek een schatkist. En ik ontdek nog steeds, elke dag weer.

Meer energie, betere slaap en minder pijn: de adem is een superpower

Het heeft flink wat inzichten met zich meegebracht. Over mezelf, uiteraard, maar ook algemeen: hoe het mis kan gaan in een lichaam en hoe je zelf de balans kunt herstellen. Je bent zelf tot meer in staat dan je denkt.

Het lichaam is een super slimme machine die in principe volledig uitgerust is zichzelf te helen en herstellen. Feit is dat wij continu onze eigen stoorzenders zijn. Dat hebben we vaak niet door, dat maakt het lastig.

Train je autonome zenuwstelsel: het kán!

De adem is dé manier om je autonome zenuwstelsel te hacken. Het is de eerste poort naar binnen. Door hem bewust te sturen, ben je in staat invloed uit te oefenen op hartslag, bloeddruk, de hoeveelheid zuurstof die je cellen bereikt en ga maar door. Je kunt via de adem de stressknop in je lichaam zowel áán als uitzetten, je kunt je emoties reguleren, je werkt met de magische chemie in je lichaam.

Als je dat eenmaal weet… De wetenschap is inmiddels meer en meer onderzoek aan het doen en dat is een hoopgevende beweging. Diverse onderzoeken laten zien hoe impactvol de adem kan zijn op lichaam en geest. Wil je meer weten over de kracht van de adem, download dan het boekje dat ik erover schreef: What the Breath!.

Het doorzien en ombuigen van belemmerende overtuigingen

Ik pleit overigens niet voor ademwerk als dé oplossing voor alles. Het is geen vervanging voor een arts, medicijn of behandeling wanneer je dit nodig hebt. Daarnaast loopt ook elk mens rond met onzekerheden en belemmerende overtuigingen, zo ook ik. En hóe. Met name het ‘stel je niet aan’, ‘ziek zijn is een zwakte’ en het fundamentele 'ik ben niet goed genoeg', hebben het verloop van dit proces alles behalve soepel gemaakt. Ik moest daar ook hard mee aan de slag en dat heb ik ook gedaan.

Dit lukt echter niet (goed) op cognitief niveau, overtuigingen zitten vaak diep geworteld op een niveau waar je niet met denken en praten bij kunt komen. Je bent je er waarschijnlijk niet eens bewust van dat er een programma loopt op je harde schijf waardoor je de dingen doet en denkt zoals je doet. Als je je al wel bewust bent, zijn patronen vaak zo ingesleten dat het bizar lastig is ze blijvend om te buigen. Maar het kan wel degelijk.

Inzichten, ontlading en blijvende verandering dankzij de ademhaling

De adem heeft gezorgd voor veel inzichten, ontlading en ontspanning, het stelde me in staat uit mijn hoofd te gaan en een grote schoonmaak te houden op een paar niveaus dieper, daar waar de monkeymind geen kans krijgt.

Hiernaast is het werk van Joe Dispenza op dit vlak ook een grote life saver en changer geweest, dit heeft de fast-forward knop ingedrukt richting beterschap en blijvende verandering. Ik heb inmiddels drie live events met hem meegemaakt - oprecht mind blowing. De eye-opener kwam met zijn boek (dat gelukkig ook in luistervorm bestaat, lezen was in die tijd nog geen optie): You Are The Placebo - op papier ook in het NL trouwens: Jij Bent De Placebo. Zijn werk heeft me geleerd hoe ik mijn hersenen opnieuw kan bedraden, hoe ik zelf mijn lichaam kan herstellen en hoe ik elke dag de energie en de happy chemicals op kan wekken - intern, met m’n ogen dicht. Zo word je niet alleen beter en gezonder, maar ga je ook op een leukere, meer relaxte manier door het leven heen navigeren. Je zet letterlijk een compleet andere bril op, een bril waar ik erg blij mee ben. Dus ook dit werk laat ik niet meer los. Maar dat terzijde. Er zijn meer wegen die naar Rome leiden, dit is slechts een voorbeeld van een route.

Je adem optimaliseert het zelfhelend vermogen van je lijf

Bewust ademen is - naast de andere essentiële pijlers beweging, voeding en slaap - hoe dan ook de basis, het grondvest voor en gezond lichaam en een gebalanceerde geest. Je systeem kan nooit gezond, fit en stabiel opereren wanneer het niet goed ademt.

Goed en bewust ademen optimaliseert het zelfherstellend vermogen van het lichaam en dat is precies wat het voor mij heeft gedaan. Het duurde even maar ik heb afscheid kunnen nemen van mijn ongewenste vriend. Ik heb er een nieuwe beste vriend bij.

Welkom adem.
Mijn (ieders) meest waardevolle bezit.

What the Breath!

Naar aanleiding van mijn verhaal, heb ik een eBook geschreven. Hierin vertel ik niet alleen wat de adem voor mij heeft gedaan op mijn weg naar herstel, maar ook waarom de adem zo’n krachtige tool is en wat je zelf kunt doen om er optimaal profijt uit te halen.

Het boek, What the Breath!, is gratis te downloaden, doe er je voordeel mee. En laat me weten vooral ook weten wat je vindt en hoe het voor je werkt - dat hoor ik altijd graag. Tag me via Instagram @thebreathworkmovement, dan kan ik het ook weer delen. Sharing is caring 🙏🏻

Mocht je naar aanleiding van dit artikel meer willen weten of persoonlijk advies willen ontvangen, plan dan een ademconsult met me in.

Of volg mijn Basiscursus Ademwerk, daarin leg ik alles uit over de kracht van de adem.

Bekijk ook: